Als natuurkundige ben ik zo vaak getuige geweest van hopeloze versierpogingen dat ik mezelf inmiddels wel ervaringsdeskundige durf te noemen. Teksten als: “Ik kan je geen Bacardi-Cola geven, maar ik kan je wel…. mijn hart geven” zijn in de beta-wereld niet ongewoon.

De discussie over ‘versierdeskundige’ Julien Blanc raakt mij, omdat ik naast zijn potentiële klanten in de collegebankjes gezeten heb. Ik ken het type waar het hier over gaat: ze zijn onzeker en onervaren. Ze zijn bezig met het krijgen van een vriendin omdat ze denken dat dat hoort. En vooral: ze zijn zo vaak afgewezen dat ze vrouwen op afstand hebben geplaatst, op een torenhoog voetstuk.

Vanwege dat laatste is het advies van Blanc zo ontzettend dom. Je moet deze jongens niet vertellen dat vrouwen anders zijn, dat het brandkasten zijn die via een ingewikkelde set trucjes gekraakt moeten worden. Je moet ze juist vertellen dat vrouwen ongeveer hetzelfde willen als zij. Vrouwen genieten evenveel van sex als mannen, maar door maatschappelijke omstandigheden worden ze gedwongen zich preutser voor te doen dan ze zijn.

Je helpt deze jongens dus het beste door te zeggen: “Maak het jezelf niet zo ingewikkeld. Als ze je leuk vindt wil ze vanzelf met je naar bed.”. Dat versiertrucs zinloos zijn, zie je ook aan het feit dat zulke jongens, als ze eenmaal een keer een relatie gehad hebben, meestal geen enkele moeite hebben om een nieuwe vriendin te vinden, mocht het uit gaat met de eerste. Zodra ze door hebben dat vrouwen ook wezens van vlees en bloed zijn staan ze weer op gelijke voet en is hun liefdesleven daarna gered. Het probleem zit dus niet bij de afstandelijke vrouwen, maar bij de mannen.

Als het zo makkelijk is, waarom is er dan zoveel heisa over de denkbeelden van Blanc? Het probleem in de Blanc-discussie is dat iedereen er voetstoots vanuit gaat dat er in de man-vrouw-relatie een conflict ingebakken zit. Als je dat aanneemt, heb je alleen nog maar te bepalen hoeveel hypocrisie je als garnering bij je vrouwenhaat wil. Je hebt dan de keuze tussen enerzijds de eerlijke maar verwerpelijke holenmens-houding van Blanc en Baudet, anderzijds de talloze halfslachtige reacties op dat tweetal, die de onderliggende aanname accepteren maar te bang zijn om de conclusies te omarmen. Ook op deze site waren er treurige voorbeelden van het “Ja, maar…”-genre.

De weg uit dit dilemma zit hem in de constatering dat het conflict tussen man en vrouw er helemaal niet hoeft te zijn. Het is een misverstand dat de sociale bevrijding van vrouwen automatisch de onderdrukking van mannen zou moeten betekenen. Zoals bij iedere sociale bevrijdingsbeweging heeft in de sexuele bevrijding ook de ‘onderdrukker’ baat bij die bevrijding. Immers, het is voor niemand leuk als een vrouw (in het Baudet’s omgeving ook wel ‘zeester‘ genoemd) naar het plafond ligt te staren, wachtend totdat allemaal het over is.

Zowel Baudet als zijn halfslachtige bestrijders delen een gitzwart mensbeeld, en daar zit het punt van de discussie. Immers, als je gelooft dat de strijd tussen man en vrouw een zero-sum-game is, waarbij de winst van de een het verlies van de ander is, dan is sociale vooruitgang onmogelijk. Feminisme is dan automatisch een aanval op mannen, en waarom zouden mannen zich dan niet verdedigen? Als conservatief moet Baudet wel strijd propageren, dat is immers de basis van zijn wereldbeeld. De werkelijkheid is natuurlijk dat we door het gelijker maken van man en vrouw die strijd voor een groot deel uitgeschakeld hebben en daar allemaal beter van geworden zijn. Natuurlijk blijven er mensen over die anderen als stront behandelen – zoals deze dame in de HP van zichzelf zegt – maar eikels heb je overal. Dat bewijst niets.

Kortom: de hele Blanc-discussie is een manier om een mensbeeld Nederland binnen te halen dat ontworpen is om sociale bevrijding onmogelijk te maken. Wie werkelijk de gelijkheid van man en vrouw belangrijk vindt, houdt zich ver van zowel Blanc als van zijn schijnheilige tegenstrevers.