Ze mogen blijven – en dan?

Ik heb sterk gemengde gevoelens bij het nieuws dat Lili en Howick mogen blijven. Natuurlijk, iedere losse overwinning op ons onmenselijke asielsysteem is er eentje, maar gaat deze zaak nou werkelijk tot structurele verbeteringen in ons asielbeleid leiden? Ik ben bang dat we eerder het omgekeerde zullen zien. Deze affaire zal als excuus aangegrepen worden om de teugels nog verder aan te halen; zo van: ‘okee, deze dan nog, maar dan gaat de deur echt dicht.’ Hoe gaan we voorkomen dat dat gebeurt?

Ik denk dat dat nog best lastig gaat worden. Er zit een enorm gat tussen wat mensen van de abstracte regelgeving vinden (‘alle buitenlanders het land uit’) en wat ze vinden als je de gevolgen van dat beleid concreet maakt (‘ja maar die niet, want die zijn schattig’). Je zag hetzelfde mechanisme met de dierensterfte in de Oostvaardersplassen, waar mensen die iedere dag vlees eten kwamen protesteren tegen het dierenleed. Hoe kun je vanuit zo’n wiebelende basis politieke druk opbouwen?

Een heel deel van de mensen die voor Lili en Howick waren, hebben volgens mij verder weinig op met rechtvaardig asielbeleid. Kijk naar Jeroen Pauw, die hier even in twee zinnen switcht van een oproep om de twee kinderen hier te houden, naar een racistische rant over criminele asielzoekers. Merk op dat zelfs GeenStijl de beslissing dat de twee mochten blijven toejuichte.

Het is een basisprincipe van actievoeren dat mensen van het specifieke naar het abstracte getrokken moeten worden. Je maakt mensen warm met concrete misstanden, en dan leg je ze uit dat die misstanden veroorzaakt worden door abstractere, grotere problemen. Maar hoe moet dat in dit geval? Er zijn al mensen bezig om die andere vierhonderd gevallen aan te kaarten. Maar gaat dat werkelijk aanslaan? Gaan al die mensen die de afgelopen dagen driftig berichtjes hebben zitten delen en petities zitten tekenen, straks niet gewoon weer VVD stemmen (of erger) en op Facebook op Marokkanen zitten haten? Ik ben bang van wel.

En bovendien: de politie heeft deze hele zaak aangegrepen om het nieuwe normaal weer een stapje richting de NSB op te laten schuiven. Zij riepen immers het publiek op om te helpen zoeken naar de kinderen, toen die ondergedoken zaten. Je vraagt je af of ze de volgende keer een beloning zullen uitloven.

Het probleem is dat het makkelijk is om onrechtvaardig beleid uit te voeren, zolang dat maar abstract blijft. We kunnen niet ieder kind dat hier al jaren is tot mediapersoonlijkheid verheffen, maar het lijkt erop dat dat nodig is om schot in zo’n zaak te krijgen. Hoe lossen we dit op?

Steun mij op Patreon.

1 Comment on "Ze mogen blijven – en dan?"

  1. Weer eens worden ter ontroering aanminnige kinderen* opgevoerd om zo een gewenst politiek beleid af te dwingen. De suggestie daarvan is dat wie dat beleid afwijst, tégen die kinderen is en eigenlijk tegen alle kinderen. Een infantiliserende Nederlandse waarde wordt ingeschakeld die je per definitie tot monster maakt als je haar om toch respectabele reden niet honoreert.

    Het wordt tijd dat daar eens een nationale discussie over wordt gehouden. Over de ongeoorloofdheid van dit ‘kindergebruik’ , en dat mensen worden geïnstrueerd en ge-‘trained’ om die immorele chantage rationeel te weerstaan. Bijvoorbeeld met de opvallende feiten dat (ook) dictators zich vaak graag ostentatief door jonge, jolige kinderen (hebben) laten omringen, en Hitler en Himmler er als baby ook lieftallig zullen hebben uitgezien. Wat een schatjes! Waarschijnlijk.
    *’Uitgemergelde’ doen het ook goed.

Leave a Reply to HPax Cancel reply

Your email address will not be published.


*